Amaç: Bu çalışma; gecekondu bölgesinde yaşayan evli kadınlarda şişmanlık sıklığı ve etki eden faktörlerin belirlenmesi amacıyla yapılmıştır. Gereç ve Yöntem: Tanımlayıcı tipte olan bu çalışma, Antalya il merkezinde kırsal alan özelliği taşıyan 33 nolu sağlık ocağı bölgesinde yaşayan 130 evli kadın ile Haziran 2007’de yapılmıştır. Araştırmada örneklem seçimine gidilmeyerek evli kadınların tamamı çalışma kapsamına alınmak istenmiş, ancak araştırmaya katılmayı kabul eden 130 kadınla ile çalışılmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde; SPSS for Windows 13.0 programında yüzdelik, korelasyon, regresyon ve ki-kare testi kullanılmıştır. Bulgular: Bu çalışmada kadınların yaş ortalamaları 35.95± 9.47’dir. Kadınların % 38.5’i 26-35 yaş grubunda, %58.5’inin gelirinin giderden az olduğu, %82.3’ü ilköğretim mezunu, %22.3’ünde kronik hastalık olduğu ve %15.4’ünün sürekli kullandığı ilacının olduğu, % 48.5’nin günde iki öğün beslendiği saptanmıştır. Kadınların BKI ortalamaları 28,15± 5,40 ve %31.5’ inin 30 ve üzerinde BKİ sahip olduğu, bel çevresi ortalamalarını ise, 86,78±12,91 cm olduğu ve %43.8’inin 88 cm‘den büyük şişman bel çevresine sahip olduğu belirlenmiştir. Kadınların yaş, bel çevresi, gebelik, doğum, yaşayan çocuk, evde yaşayan kişi,ve öğün sayısı ile Beden Kitle İndeksi arasında pozitif yönde anlamlı bir ilişki olduğu saptanmıştır (r=0.449 p=0.000, r=0.708 p=0.000, r=0.352 p=0.000, r= 0.349 p=0.000, r=0.355 p=0.000, r=0.215 p=0.0014, r=0.173 p=0.049 sırası ile). Beden kitle indeksi ile kronik hastalığa sahip olma ve sürekli ilaç kullanma arasında anlamlı bir ilişki olduğu bulunmuştur (X2 =8.131, p= 0.006, X2 =11.547, p= 0.001 sırasıyla). Sonuç: Çalışmada, gecekondu bölgedeki doğurgan çağ kadınlarında şişmanlık önemli bir sorun olarak karşımıza çıkmıştır.

Objectives: This study was conducted to prevalence and risk factors of obesity among married women living in squatter neighborhood Material and Methods: This descriptive study was made in June 2007 on 130 married women living around the region of the health center No. 33, featured a slum area. The methods used in the evaluation of data obtained from the study were correlation, regression and chi-square test. All of the married women were asked to participate to our study, but 130 women accepted to take part in the questionnarie. Statistical analyses were undertaken using SPSS version 13. Descriptive analysis, correlation, regression and Chi-square (?²) test were used for statistical evaluation. Results: The mean age of these women in this study is 35.95 ± 9465. It was found out that 38.5% of the women in this study were in age group of 26 and 35, income of 58.5% of them was less than their expense, 82.3% of them were primary school graduate, 22.3% had a chronic disease and 15.4% used drug continuously and 48.5% fed two times per day. It was discovered that the mean BMI value of these women was 28.15 ± 5.401 and 31.5% of them had a BMI value 30 and over and the mean waist circumference value was 86.78 ± 12.911 cm and 43.8% of them had an obese waist circumference value higher than 88 cm. It was figured out that there was a positive significant relationship between these women’s age, waist circumference value, pregnancy, birth, living children, people living in the house and the number of meals taken (r=0,449 p=0.000, r=0.708 p=0.000, r=0.352 p=0.000, r= 0.349 p=0.000, r=0.355 p=0.000, r=0.215 p=0.0014, r=0.173 p=0.049 respectively). It was found out that there was a significant relationship between body mass index and chronic illness and continues drug use (X2 =8.131, p= 0.006, X2 =11.547, p= 0.001 respectively). Conclusion: In our study, the obesity has emerged as a major problem in the women in reproductive age group, living in the slum area.

Amaç: Ciddi emosyonel ve iletişimsel bir problemin belirtisi olan özkıyım davranışının temelinde kendine zarar verme amacı bulunmaktadır. Bu girişimlerin yaklaşık %95’inin zehirlenmeler şeklinde olduğu bildirilmektedir. Çalışmamızın amacı çocukluk dönemindeki zehirlenmelerin bir nedeni olan özkıyım olgularının değerlendirilmesidir. Gereç ve Yöntem: 1-1-2010 ile 31-12-2010 tarihleri arasında özkıyım nedenli zehirlenme ile Çocuk Acil servisimize başvuran 90 olgu retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Bulgular: Toplam 470 zehirlenme olgusunun 90’ı (%19.1) özkıyım girişimi nedeniyle başvurmuştu. Yaşları 10- 15 arasında olan toplam 90 olgunun yaş ortalaması 14.09 ±1.18 yıl olup bunların 78’ i kız (%86.7) idi. En sık başvurunun ekim (n: 14; %15.5) ayında olduğu görüldü. En sık kullanılan ilaç grupları sırasıyla analjezik - antiinflamatuar ilaçlar (n: 35;%39.3) ve merkezi sinir sistemi (MSS) ilaçları (n: 14; %15.5) idi. Hastaneye başvuranlar arasında %78.8 olguda belirti yokken, %12.2’ sinde merkezi sinir sistemi belirtileri, %5.5’ inde gastrointestinal sisteme ait belirtiler, %3.3 olguda ise kardiovasküler sisteme ait belirti gözlendi. Özkıyım girişimlerinin en sık nedeni olarak %32.2 olguda arkadaş ilişkilerinin bozulması gözlendi. Olguların %11.1’i yoğun bakımda, geri kalanı klniğimizde yatırılarak takip edildi. Sonuç: Özkıyım çocukluk çağında da önemli bir toplumsal sorun olup, önlenmesi için okul ve aile destekli çalışmalar yapılmalıdır.Anahtar Kelimeler: Çocuk, genç, özkıyım, zehirlenme

Objectives: Suicidal behavior is based on the aim of selfharm which is result of heavy emotional and communicational problems. Almost 95% of these attempts are in the form of poisoning. The purpose of our study is to evaluate childhood poisoning committed with suicidal aim. Materials and Methods: The records of 90 patients admitted to our pediatric emergency department with suicidal drug intoxication between 1-1-2010 and 31-12-2010 were evaluated retrospectively. Results: Total of 470 childhood patients were evaluated and 90 (%19.1) of them were admitted for suicidal attempt. All 90 patients were between 10 and 15 years old and medium age was 14.09±1.18 and 78; 86.7% were girls. Most of the patients were admitted in October (n: 14; 15.5%). The most used drugs were analgesics-antipyretics (n: 35; 39.3%) and drugs affecting central nervous system (n: 14; 15.5%). At the admission 78.8% of the patients didn’t have any symptoms, 12.2% had central nervous system symptoms, 5.5% had gastrointestinal system symptoms and 3.3% had gastrointestinal system symptoms. The most frequent cause was friendship relation problems 32.2%. Most of patients were treated in our clinic. Only 11.1% of the patients were admitted to intensive care. Conclusions: Suicide in childhood is an important social problem; more preventive studies in family and school are needed.

Amaç: Diplejik tip serebral palsi (SP)’li çocuklarda yüksek voltaj kesikli galvanik stimülasyonun (YVKGS) motor gelişim ve spastisite üzerine etkisini araştırmak. Gereç ve Yöntem: 18 spastik diplejik SP’li çocuk kontrol ve çalışma grubu olmak üzere ikiye ayrıldı. Kontrol grubu 6 hafta boyunca haftada 3 kez olacak şekilde genel fizyoterapi aldı. Çalışma grubuna ise genel fizyoterapiye ek olarak kuadriseps kası üzerine YVKGS uygulandı. Hastaların motor gelişim düzeyi Kaba Motor Fonksiyon Ölçümü (KMFÖ), hareket kalitesi Kaba Motor Performans Ölçümü (KMPÖ), alt ekstremitede eklem açıklıkları gonyometre, alt ekstremitede kas kuvveti manuel kas testi, hamstring kısalığı mezura ve hamstring spastisitesi Modifiye Ashworth Ölçeği (MAÖ) ile değerlendirildi. Ayrıca çocukların 1 dakikada yürüdükleri mesafe ve attıkları adım sayıları kaydedildi. Bulgular: Çalışmanın sonunda KMPÖ, diz ekstansiyon derecesi, kuadriseps kas kuvveti, hamstring kısalığı ve spastisitesi bakımından çalışma grubunun kontrol grubuna göre daha iyi gelişim gösterdiği belirlendi (p<0.05). Sonuç: YVKGS ile kombine edilmiş fizyoterapinin kas tonusunu düzenleyip kas kuvvetini ve motor fonksiyonları klasik fizyoterapiye göre daha iyi geliştirdiği görülmüştür. Bu nedenle spastik tip diplejik SP’li çocuklarda kombine tedaviler daha etkili olabilir.

Objective: To determine the effect of high-voltage pulsed galvanic stimulation (HVPGS) on the motor development and spasticity in the children with spastic diplegic type cerebral palsy (CP). Materials and Methods: 18 children with spastic diplegic CP divided into two groups as control and experimental. The control group received general physical therapy 3 times per week for 6 weeks. The study group received HVPGS on the quadriceps muscle in addition to the general physiotherapy. Children's motor development level was evaluated with Gross Motor Function Measure, movement quality Gross Motor Performance Measure (GMPM), lower extremity range of motion goniometer, muscle force manual muscle testing, hamstring shortness measuring tape, and hamstring spasticity with Modified Ashworth Scale (MAS). Also children’s walking distance during one minute and number of steps taken were recorded. Results: The experimental group showed better improvement than the control group in terms of GMPM, knee extension degree, quadriceps muscle strength, hamstring spasticity and shortness values (p<0.05). Conclusion: Physiotherapy combined with HVPGS developed muscle strength and motor function better than conventional physiotherapy by regulating the muscle tone. Therefore combination therapy could be more effective in children with spastic diplegic CP.

Amaç: Tüberkülin cevabı Th1 aracılıklı gecikmiş tip hipersensitivite reaksiyonudur ve atopik hastalıklarda baskılanır. Çalışmamız astım hastalarında, hastalığın şiddeti ile tüberkülin cevabı arasında ilişkiyi araştırmaktadır. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 52 astım hastası ve benzer dermografik özellikler taşıyan 20 sağlıklı gönüllü dahil edildi. Hastalar Global Initiative for Asthma Astım Ağırlık Sınıflamasına göre dört gruba ayrıldı. Atopi hikayesi, tüberküloz hikayesi ve ailede geçirilmiş veya aktif tüberküloz varlığını içeren özgeçmiş sorgulaması yapıldı. BCG skar varlığı kaydedildi. Tüberkülin cilt testi uygulandı ve endurasyon çapı 72 saat sonra değerlendirildi. Serum total IgE düzeyi ve eozinofil sayısı ölçüldü. Bulgular: Astım hastaları ve kontrol grubu arasında yaş, Tüberkülin cilt testi endurasyon çap ortalaması, eozinofil sayısı ve tüberkülin cevap dağılımı açısından anlamlı ilişki saptanmadı (p>0.05). Astım hastalarında total Ig E düzeyi daha yüksekti (p<0.05). BCG skarı varlığı göz önüne alındığında da astım hastaları ve kontrol grubu arasında Tüberkülin cilt testi endurasyon çapı ortalamaları arasında anlamlı farklılık yoktu. Astım hastaları şiddete göre sınıflandırıldığında, gruplar arasında Tüberkülin cilt testi endurasyon çapı, eozinofil sayısı, eozinofil yüzdesi, total Ig E düzeyi ve tüberkülin cevap dağılımı açısından anlamlı farklılık görülmedi. BCG skarı varlığı göz önüne alındığında da Tüberkülin cilt testi endurasyon çapları açısından fark yoktu (p>0.05). Sonuç: Çalışmamızın sonucunda astım hastalığında hastalığın şiddeti ile tüberkülin cevabı, eozinofil sayısı ve total Ig E düzeyi arasında ilişki olmadığı sonucuna varıldı.

Objective: Tuberculin response is a delayed type hypersensitivity reaction that is suppressed in atopic diseases. The aim of our study was to investigate the relation between the severity of asthma and tuberculin response. Materials and Methods: The study population included 52 asthma patients and 20 healthy volunteers who have similar demographic features. The severity of asthma was devided into four groups according to the classification of the Global Initiative for Asthma. The patients were asked for tuberculosis and atopy history and family history of active or passed tuberculosis. Deltoid area was watched for BCG scars. Tuberculin skin test was administered and the diameter of the induration was measured after 72 hours. Serum total Ig E level and eosinophil count was measured. Results: No significant correlation was observed betweeen study and control groups for PPD induration, eosinophil count and tuberculin response (p>0.05). In study population serum total Ig E level was higher than the control group (p<0.05). For BCG positive patients no significant relationship was detected about Tuberculin Skin Test induration means between the study and control groups. When the patients were divided into four groups according to severity of asthma no correlation has occurred between the groups for Tuberculin Skin Test enduration, eosinofil count, total Ig E and tuberculin response. For BCG positive patients no significant relationship was detected about Tuberculin Skin Test enduration means between the four subgroups of patients. Conclusion: In our study we did not find any correlation between tuberculin response, eosinophil count, total Ig E level and severity of asthma for asthma disease.

Amaç: Bu çalışmada Amifostinin akut radyoterapi toksisitesi üzerine olan etkisi ve tolerabilitesinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: 48 baş-boyun karsinomlu hasta çalışmaya alındı. 24 hastaya Amifostin verilirken 24 hastaya uygulanmadı. Konvansiyonel fraksiyonel radyoterapiden 15 dakika önce 150 cc izotonik NaCl içine 300 mg/m2, ye Amifostin 15 dakika süresince intra venöz uygulandı. Median total tümör dozu 68 (60-70) Gy idi. Akut toksisite EORTC/RTOG kriterlerine göre değerlendirildi. Takip süresi 7 aydır. Bulgular: Amifostine uygulanan ve uygulanmayan gruplarda Grade 1-2 ve Gr 3 mukozit oranları sırasıyla %50, %12.3’e %58.3, %16.6,Gr 1-2 ve Gr 3 dermatit%45.8, %20.8’e %54.1. %20.8,Gr1-2 veGr3 disfaji oranları ise her iki grupta %45.8 ve %12.5 idi. Gr 1-2 ve Gr 3 kserostomi ise %66.6, %20.8’e %75,%25 bulundu. Her iki grupta istatiksel anlamlı fark gözlenmedi. Sonuç: 300 mg/m2 Amifostin uygulanması tolerabl bulunmuştur.

Objective: The purpose of this study was to evaluate the effects of Amifostine on acute radiotherapy effects and tolerability. Materials and Methods: 48 patients with head and neck carcinoma were included in the study. Amifostine was applied to 24 patients out of 48 patients. 300 mg/m2 Amifostin in 150 cc NaCl was given during 15 minutes via intra venous injection for 15 minutes before each conventional fraction of radiotherapy. Median total tumor was 68 (60-70) Gy. Median follow up is 7 months. Radiotherapy-related acute morbidity was scored according to EORTC/RTOG acute morbidity scoring criteria. Results: Grade 1-2 and Gr 3 mucositis, 50%, 12.5%’ e 58.3%, 16.6%, Gr1-2 dermatitis 45.8%, 20.8%’e 54.1%, 20.8%. Gr 1-2 and Gr3 disphagia 45.8% and 12.5% have been found in both groups. Grade 1-2 and grade 3 xerostomia 66.6%, 20.8% ‘e 75%, 25% were observed. In terms of statistic there weren’t any significant differences determined in both groups. Conclusion: 300 mg/m2 Amifostine has been found tolerable.

Amaç: Perforator flap konseptinden önce gluteal bölgede plonidal sinüs, hidradenitis suppurativa ve bası yarası rezeksiyonundan sonra oluşan yumuşak doku eksikliklerinin onarımında; sekonder iyileşme, deri greftlemesi, primer onarım, random pattern flepler ve transpozisyon flepleri kullanılmaktaydı. Çalışmamızda gluteal arter perforator fleplerinin perineal ve glueal defektlerin onarımında avantajlarını sunmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Ağustos 2011-2014 tarihleri arasında on yedi hasta gluteal arter perforator flebi kullanılarak perineal ve gluteal bölge defektlerinin onarımı için opere edildi. Toplamda 25 flep kullanıldı ve 8 hastaya çift flep ile onarım yapıldı. 15 adet flep SGAP, 9 tanesi IGAP ve bir hastaya da trochanteric bası yarası içi m.biceps femoris flebi kullanıldı. Bulgular: Gluteal ve perineal yumuşak doku defekti olan 17 hastadan 11 tanesi bası ülseri, 2 tanesi hidradenitis supurativa, 2 adedi plonidal sinus diğer ikisi de intergluteal sulkusta yanık sonrası kontraktür ve sebase nevüs olarak rapor edildi. Tüm flepler başarılı bir şekilde uygulandı, ortalama takip süresi 11,7 ay olarak rapor edildi. Herhangi bir erken veya geç komplikasyonla karşılaşılmadı. Sonuç: SGAP ve IGAP flepleri özellikle gluteal ve perineal bölge yumuşak doku onarımlarında başarıyla kullanılabilmektedir.

Objective: Before the concept of the perforator flap, methods such as secondary intention, skin grafting, primary closure, random pattern transposition, and rotation flaps had been used to treat wounds such as pilonidal sinus, hidradenitis suppurativa and pressure sores. In this study the advantages of gluteal artery perforator flaps for the reconstruction of perineal and gluteal region are discussed. Materials and Methods: Between dates August 2011 and August 2014, seventeen patients with perianal and gluteal region defects were operated using gluteal artery perforator flaps. Twenty-five flaps were used, eight of the patients necessitated two flaps. Fifteen of the 25 flaps were SGAP, while nine were IGAP. One patient with trochanteric and ischial pressure sores was reconstructed with m. biceps femoris flap for his trochanteric sore. Results: Among these 17 patients with gluteal and perineal wounds, eleven had pressure sores, two had hidradenitis suppurativa, two had pilonidal sinus, one had post-burn contracture in the gluteal sulcus and the last one had nevus sebaceous. All flaps survived. The mean follow up period was 11,7 months (range 9-20 months). No early or late complications were evident. Conclusions: It is our conclusion that the SGAP and IGAP flaps are useful tools for the soft tissue reconstruction of perineal and gluteal region.

Amaç: Yıllardır özefagus kanseri için konvansiyonel özefajektomi tekniğini kullandık. Son yıllarda yaygın olarak kullanılan minimal invaziv özefajektomi tekniğini kliniğimizde uyguladığımız ilk yedi olguyu literatür eşliğinde sunmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Aralık 2013- Nisan 2014 yılları arasında kliniğimize başvuran özefagus SCC tanılı erken evre 7 hasta çalışmaya alındı. Hastalara 3 aşamalı ameliyat yapıldı. Sağ torakoskopik 4 trokar yöntemi ile torakal özefagus tamamen serbeştleştirildi. Batına 4 port girilerek laparoskopik olarak mide endo GIA ile tüp haline getirildi. Sol servikal insizyonla proksimal özefagus bulunup piyes yukarı çekildi. Özefagogastrostomi tek kat anastomoz yapıldı. Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 58.57 ± 7.1 (53-69) olup hastaların 5’i kadın, 2’si erkek idi. 5 hastada ameliyat torakoskopik-laparoskopik yaklaşımla gerçekleştirildi ve servikal anastomoz ile tamamlanabildi. 1 hastada batına laparotomi, 1 hastaya da mini laparotomi yapıldı. 2 hastada açık cerrahide çok nadir karşılaştığımız şilotoraks komplikasyonu gelişti. Bu hastalardan biri ex oldu. Sonuç: Minimal invaziv teknikler diğer alanlarda olduğu gibi, özofagus cerrahisinde de giderek artan oranda kabul görmektedir. Temel eğitim ve öğrenme peryodu sonrasında minimal invaziv özofajektomi yüksek hasta potansiyeline sahip merkezlerde uygulanabilecek, teknik olarak açık cerrahiden daha zor olmayan bir yöntem olarak görülse de işlem tecrübesi ve olası komplikasyonlara zamanında ve doğru yaklaşımın tekniğin başarı oranına önemli ölçüde etki ettiği kanaatindeyiz.

Objective: The conventional esophagectomy techniques are being used for esophageal cancer for years. Herein, we present seven patients that we applied minimally invasive esophagectomy technique, which is widely used in recent years, in our clinic with literature review. Material and Method: In this study, we presented seven cases with early stage SCC that had been admitted to our clinic between December 2013 and April 2014. A three stage surgery was performed. Thoracic esophagus was completely liberalized by the method of right thoracoscopic 4 trocars. The stomach was converted into a tube laparoscopically by endo GIA via entering abdomen with 4 ports. Proximal esophagus was found and pulled up following left cervical incision. Single layer anastomosis was performed for esophagogastrostomy. Results: 7 patients were included to the study, 5 of them were female and 2 were male; and their ages varied from 53 to 69 years (mean age: 58.57 ± 7.1 years). The surgery was performed in 5 patients with thoracoscopic-laparoscopic approach and completed with cervical anastomosis. One of the patients was applied abdominal laparotomy, and another one was applied mini laparotomy. Chylothorax, which we rarely encounter, developed in two patients during open surgery. One of these two patients died after surgery. Conclusion: Minimally invasive techniques are increasingly recognized in esophageal surgery as well as in other areas. Minimally invasive esophagectomy, which can be applied after basic training and learning period in the centers with high patient potential, is a method as no more difficult than open surgery techniques. Nevertheless, the experience and the right approach to complications on time will significantly influence the success of the technique.

Amaç: Hastanemiz yenidoğan servisinde yatırılan ve izlem sırasında kaybedilen bebeklerin demografik özelliklerinin ve mortalite nedenlerinin saptanarak bu bilgilerin daha sonra yapılacak çalışmalara kaynak oluşturması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada yenidoğan yoğun bakım ünitemizde 1 Ocak 2012-31 Aralık 2014 tarihleri arasında yatırılan ve izlemleri sırasında kaybedilen bebekler, yerel etik kurul izni alındıktan sonra retrospektif olarak değerlendirilerek, mortalite oranları, risk faktörleri ve ölüm nedenleri belirlenmiştir. Bulgular: Ünitemizde üç yıllık sürede 1074 hasta takip edildi. Hastalardan 31’i izlem sırasında kaybedildi. Bu hastaların 22’si (%71) preterm, 9’u (%29) termdi. Mortalite oranı %2,8 bulundu, bebeklerin 22’si (%71) ilk bir haftada, 9’u (%29) 1. haftadan sonra kaybedildi. Ölüm nedenleri incelendiğinde prematürite ve respiratuar distres sendromu (RDS) (%32), konjenital anomaliler (%29), sepsis’in (%16) ilk üç sırayı aldığı belirlendi. Bunları solunum sistemine ait diğer sorunlar (%9), doğumsal kalp hastalıkları (%6), perinatal asfiksi (%6) ve doğumsal metabolik hastalıkların (%3) izlediği saptandı. Sonuç: Yenidoğan ölümlerinin önemli bir kısmı prematüre doğum, enfeksiyon ve konjenital anomalilere bağlı olarak görülmektedir. Bu nedenle önlenebilir ölüm nedenlerini ve oranlarını azaltmak için gebelik takip programlarının yaygınlaştırılması, yeterli antenatal bakımın sağlanması, doğum ve doğum sonrası bakımın uygun koşullarda sağlanması gereklidir.

Objective: The aim of this study was to determine the rate of neonatal mortality and also to establish the possible causes of mortality in our neonatal intensive care unit (NICU). Material and Methods: In this study, neonates who died during hospitalization in NICU between 1st January 2012 and 31st December 2014 were evaluated retrospectively. Risk factors, causes and rate of neonatal mortality were determined. Results: During the three years, 1074 patients admitted in our clinic and 31 of them died. The proportion of premature neonates 71%, proportion of term neonates 29% were determined. Mortality rate was 2.8%. The proportion of neonates who died in the first week was 71%, who died after first week was 29%. The common causes of neonatal mortality were prematurity and Respiratory Distress Syndrome (32%), congenital anomalies (29%), sepsis (16%), and other causes were respiratory problems (9%), congenital heart diseases (6%), perinatal asphyxia (6%), and metabolic diseases (3%). Conclusion: The most common causes of neonatal mortality were prematurity, infections and congenital anomalies. Prevention of premature labor, common and sufficient antenatal care and sufficient delivery room conditions could help to decrease neonatal mortality.

Amaç: Van OSB’nde yer alan işletmeleri halk sağlığı açısından değerlendirerek, elde edilen sonuçlar doğrultusunda iyileştirmeye yönelik öneriler geliştirmektir. Gereç ve Yöntem: Tanımlayıcı tipte bir çalışmadır. Çalışma, 23-30 Haziran 2014 tarihleri arasında OSB’de yapıldı. OSB’de kayıtlı olan 111 işletmeden aktif çalışan 59 işletmeye gidildi, çalışmayı kabul eden 55 işletmede bu çalışma gerçekleşti. İşletmelerde, işletme yetkilileri ile 32 soruluk anket formu yüzyüze görüşme tekniği ile uygulandı. Elde edilen veriler SPSS (Statistical Package for Social Sciences) 11.0 ile analiz edildi. Bulgular: İşyerlerinin çoğu, %40 (n=22)’ı ile inşaat, %27.3 (n=15)’ü ile gıda, geri kalanı diğer sektörlerde çalışıyordu. Görüşme yapılan yetkili kişilerin %49.1 (n=27)’i yüksekokul, %36.4 (n=20)’ü lise, %14.6 (n=8)’sı ilkokul ya da ortaokul mezunu idi. Görüşme yapılan kişilere göre, işyerlerinin %76.4 (n=42)’ü çevre analizi yapıyordu, bu işyerlerinin %92.9 (n=39)’u çevre analizi sonuçlarını değerlendirmekteydi. İşyerlerinin %81.8 (n=45)’inde çalışanlara çevre konusunda bilinçlendirme çalışmaları yapılıyor idi. İşletmelerin %92.7(n=51)’sinde ‘‘Risk Değerlendirme ve Analizi’’ çalışmalarının yapıldığı ifade edildi. Sonuç: İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunu gereği OSB’nde bulunan işletmelerin büyük çoğunluğunun kendilerini iyileştirme, geliştirme gayreti içinde olduğu görüldü.

Objective: Assessment of the business places in Van’s Organized Industrial State (OIS) according to the public health, in accordance with the obtained results, to develop new recovery suggestions. Material and Methods: It is a descriptive study. The research is completed between 23nd and 30th of June 2014 in OIS. There were 111 recorded business places in OIS, 59 of them were working actively. This study was conducted in 55 business places working actively that agreed to participate to this study. 32-item questionnaire was applied with face to face interview technique by researchers. The data that obtained from the interview forms were analyzed by SPSS (Statistical Package for Social Sciences) with Windows 11.0. Results: The 40% (n=22) of the business places are in construction field, 27.3% (n=15) of them in food filed, the rest of them are in other sectors. The 49.1% (n=27) authorized people who were interviewed had been graduated from graduate school, 36.4% (n=20) of them from high school, 14.6% (n=8) of them had been graduated from elementary or middle school. According to the interviews; the76.4% (n=42) of the businesses were doing environment analysis. 92.9% (n=39) of the businesses were evaluating these results. 81.8% (n=45) of the businesses were applying environmental awareness programs. It is also said that the 92.7% (n=51) of the businesses were doing “Risk Assessment and Analysis” studies. Conclusion: According to the Occupational Health and Safety law the most of the businesses in OIS are tend to obey the regularity, self-betterment and self-improvement.

Amaç: Bu araştırma, YYÜ Dursun Odabaş Tıp Merkezi’nde temizlik işinde çalışan personelin hijyen ve sağlık alışkanlıklarının belirlenmesi amacıyla yapılmıştır. Gereç ve Yöntem: Tanımlayıcı tipteki bu çalışma 2014 Mayıs-Haziran aylarında Üniversite Hastanesinde çalışan 315 temizlik personelinden 118’inde yapılmıştır. 44 sorudan oluşan anket formu uygulanmış, araştırmanın veri girişi ve analizleri SPSS 13.0’te yapılmış, niteliksel verilerin karşılaştırılmasında ki-kare testi kullanılmıştır. Bulgular: Araştırmaya katılanların %7.6’sı kadın, %92.4’ü erkek olup yaş ortalaması 37.73±7.84’tür. Araştırma grubunun %5.1’i okur yazar, %32.2’si ilkokul mezunu, %28.8’si ortaokul mezunu, %28.0’ı lise mezunu, %5.9’u yüksekokul ve üniversite mezunu olup, %63.6’sının bu işyerinde çalışma süresi 6 yılın üzerindedir. Temizlik personelinin %49.2’si işe başlamadan önce, %81.4’ü işe başladıktan sonra eğitim aldığını ifade etmiştir. Çalışanların %42.4’ü tuvaletten önce, %27.1’i hastaya temastan önce, %11.1’i hastaya temastan sonra ellerini yıkamadığını belirtmiştir. Araştırmaya katılanların %24.5’i en az bir doz hepatit aşısı, %12.7’si tetanoz aşısı, %14.4’ü grip aşısı olmuştur. Sonuç: Çalışmamızda hastalık bulaşması konusundaki sorulara doğru cevap verme oranı yüksektir. Ancak temizlik davranışlarına bakıldığında uygun davranışta bulunma oranı düşüktür. Enfeksiyonlardan korunma ve yayılımını azaltmak için düzenli eğitimlerin verilmesi yararlı olacaktır. El yıkama alışkanlıklarının gözlem altında değerlendirildiği çalışmalar yapılmalıdır. Ayrıca hızlı bir aşılama programının başlatılması risklerin azaltılması açısından faydalı olacaktır.

Objective: This study was conducted to determine hygiene and health habits of cleaning staffs at YYU Dursun Odabas Medical Center. Material and Method: This descriptive study was conducted with 118 of the 315 cleaning staff working in the university hospital, during May-June 2014. A questionnaire consisting of 44 questions was used, the data entry and analysis was made in SPSS 13.0, and Chi square test was used for the comparison of qualitative data. Results: Of the participants, 7.6% were females, 92.4% were males and average age was 37.73±7.84. Of the research group 5.1% were only literate, 32.2% were primary school graduates, 28.8% were secondary school graduates, 28.0% were high school graduates, 5.9% were college and university graduates and 63.6% of them worked in this business over 6 years. Of the cleaning staff 49.2% reported they had been trained before recruitment and 81.42% reported they had been trained after recruitment. It was found that, 42.4%, 27.1%, 11.1% of cleaning staff weren’t washing their hands before toilet, before contact with patient, after contact with patient respectively. Of the participants, 24.5% had received at least one dose of the hepatitis B vaccine, 12.7% had received tetanus vaccine and 14.4% had received flu vaccine. Conclusion: In our study, the rate of correct answers to questions about the disease transmission is high. But rate of correct cleaning behavior is low. The regular training will be useful to avoid infection and to reduce the spread of infections. Studies evaluating the habit of hand washing under observation should be made. And also the introduction of a rapid vaccination program will be useful to reduce the risks.

Amaç: Deneysel dentin post ve fiber postların iki farklı simantasyon maddesiyle kök kanallarına yerles¸tirip kor materyali yapıldıktan sonra postların kırılma dayanımlarının kars¸ılas¸tırılması. Gereç ve Yöntem: Çalıs¸mada 40 adet çürüksüz, apeksi kapanmıs¸, kök yüzeyinde herhangi bir çürük, kırık ya da çatlagˆı olmayan alt 1. premolar dis¸ kullanıldı. Dis¸lerin kuronları kesildi, kök kanalları Mtwo döner alet sistemi ile #25.06 olacak s¸ekilde s¸ekillendirildi. Kök kanalları MMSeal ve Gutta Percha ile lateral kompaksiyon yöntemiyle dolduruldu. Post bos¸lukları Reforpost sisteminin drilleriyle 8 mm. derinlikte hazırlandı. Daha sonra örnekler 4 ayrı gruba ayrıldı: 1. Grup: Deneysel dentin post + Panavia F2.0 2. Grup: Fiber post + Panavia F2.0 3. Grup: Deneysel dentin post + Clearfil DC Core Plus 4. Grup: Fiber post + Clearfil DC Core Plus Postlar yapıs¸tırıldıktan sonra Majesty Esthetic tepilebilir kompozit ile 4 mm yükseklikte kor restorasyonlar yapıldı. Bonding ajanı olarak Clearfil SE Bond kullanıldı. Örnekler yapay periodontal ligament olus¸turularak akrilik bloklar içine gömüldü. Daha sonra örneklere Instron test cihazında dikey kuvvet uygulanarak maksimum kırılma dirençleri ölçüldü. Bulgular: Örnekler kırılma dayanımı açısından degˆerlendirildigˆinde 4. grup ve 2. gruplar arasında anlamlı fark gözlenemedi. 1. grup ve 3. grup arasında da anlamlı fark bulunamadı. Ancak 2. ve 4. gruplar, 1. ve 3. gruplara göre anlamlı derecede daha fazla kırılma direnci gösterdi. Sonuç: Çalıs¸mamızda fiber postların kırılma dirençlerinin deneysel dentin postlara göre anlamlı derecede fazla oldugˆu, kullanılan simantasyon maddelerinin sonuçlar üzerinde anlamlı bir fark yaratmadıgˆı sonucuna ulas¸ıldı.

Objective: The aim of this study was to evaluate the fracture resistance of experimental dentin posts and fiber posts cemented with different luting agents. Materials and Methods: In this study 40 mandibular premolar teeth, which had no caries, root fracture or cracks and had mature apex, had been used. The crowns of the teeth were cut and the root canal shaping were completed gently with Mtwo rotary system with the file size of #25.06. The root canals were filled with MMSeal and Gutta Percha by using lateral compaction.The post cavities were prepared with the drills of Reforpost systems in depth of 8mm. Subsequently, the samples were seperated randomly in 4 different groups. 1. Group: Experimental dentin post + Panavia F2.0 2. Group: Fiber post + Panavia F2.0 3. Group: Experimental dentin post + Clearfill DC Core Plus(Kuraray, Japan) 4. Group: Fiber post + Clearfill DC Core Plus After the posts were cemented. The core restorated with Majesty Esthetic packable composite is 4 mm high. Clearfill SE bonding agent was used. The samples were placed inside the acrylic blocks by creating artifical periodontal ligament. Maximum fracture resistance was measured by applying vertical strength to the samples using the Instron testing machine. Results: Once the samples were evaluated regarding the fracture resistance, no significant difference had been observed between group 4 and group 2. Moreover, no significant difference had been observed between group 1 and group 3. However, 2nd and 4th groups showed significantly more resistance then the groups 1 and 3. Conclusion: As the result of the study, that fiber posts have significant difference fracture resistance then experimental dentin posts. Moreover, the cementation material doesn't make a significant difference over the results.

Amaç: Kliniğimizde yapılan ilk 200 perkütan nefrolitotomi vakasını iki dönem halinde incelemek ve ameliyat başarısına etki eden faktörleri ortaya koymaktır. Gereç ve Yöntem: Ağustos 2010 ile Temmuz 2012 yılları arasında kliniğimizde uygulanan 200 perkütan nefrolitotomi operasyonu ilk 100 ve ikinci 100 olmak üzere iki gruba ayrıldı. İki grup verileri istatistiksel olarak karşılaştırıldı. Tüm olguların preoperatif verileri ve demografik verileri değerlendirmeye alındı. Olgular ayrıca taş boyutu, taş lokalizasyonu, operasyon süresi, skopi süresi, nefrostomi alınma süresi, preoperatif hemoglobin ve hematokrit oranları, postoperatif hemoglobin ve hematokrit oranları, aksesin tek veya multiple olması, komplikasyon oranları, transfüzyon oranları ve taşsızlık oranları bakımından karşılaştırıldı. Tüm gruptaki hastalar rezidüel taş varlığına göre de değerlendirilmeye alındı, multivariate analizle incelendi. Univariate analizlerinde rezidüel taş üzerine etki eden risk faktörlerinden alan, yaş ve akses sayısı etkileri Lojistik regresyon analizi ile değerlendirmeye tabii tutuldu. Bulgular: İlk dönem ve ikinci dönem verileri karşılaştırıldığında operasyon süreleri, skopi süreleri ve nefrostomi alınma süreleri arasında ve postoperatif hematokrit ve hemoglobin değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı. Taş lokalizasyonu, rezidüel taşa göre istatistiksel olarak ileri düzeyde anlamlılık göstermektedir. Rezidüel taş gözlenmeyen olgularda orta, alt, pelvis oranı yüksek iken; rezidüel taş gözlenen olgularda Staghorn ve birden fazla kaliks lokalizasyonunda olma oranı anlamlı düzeyde yüksek bulunmuştur. Sonuç: Staghorn ve birden fazla kaliks lokalizasyonunda olan taşlarda perkütan nefrolitotomi başarısı rezidüel taş açısından diğer boyut ve lokalizasyonudaki taşlarla kıyaslandığında düşüktür.

Objective: The Objective of the study is to analyze the first 200 percutaneous nephrolithotomy (PNL) cases in our clinic in two periods and to present the factors which affect the success of PNL. Material and Method: The first 200 PNL operations in our clinic between August 2010 and July 2012 were divided in two groups of 100 for each. The data of two groups were compared statistically. The preoperative and demographic data of all cases were taken into consideration. Additionally the cases were compared in terms of stone localization, operation duration, scope duration, nephrostomy duration, preoperative hemoglobin and hematocrit rates, postoperative hemoglobin and hematocrit rates, access being singular our multiple, complication rates, transfusion rates and the rate of being stone-free. Patients in all groups were taken into evaluation considering the presence of a residual stone and were examined with multivariate analysis. In variety analysis the risk factors that affect the residual stones, such as area, age and access count were evaluated with Logistic Regression Analysis. Results: As the data of the first and second period were compared operation duration, scope duration and nephrostomy duration, and postoperative hematocrit and hemoglobin values were significantly different. Stone localization displays advanced significance compared to residual stone. In cases without residual stone middle, lower pelvis rate is high and in the cases with residual stone Staghorn and multiple calyx localization rate are significantly high. Conclusion: PNL success in stones with Staghorn and multiple calyx localization is lower compared to stones with other size and localization in terms of residual stone.

Amaç: Çalışmamızda megaloblastik anemili olgularımızın başvuru sırasındaki demografik, hematolojik ve biyokimyasal parametrelerine ait özellikleri sunmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya megaloblastik anemi tanılı 34 olgu dâhil edildi. Olguların yaşı, cinsiyeti, kemik iliği biyopsi sonuçları, kan sayımı parametreleri (hemoglobin, lökosit sayısı, trombosit sayısı, MCV, RDW), laktat dehidrogenaz, vitamin B12, folik asit, bilirubin değerleri retrospektif olarak incelendi. İstatistik analiz için SPSS istatistik paket programı kullanıldı. Bulgular: 34 olgumuzun 24’ü kadın, 10’u erkek idi. Olguların yaş ortalaması 52 (17-91) yıl idi. Olguların hepsinde anemi, vitamin B12 eksikliği ve LDH yüksekliği mevcuttu. MCV değeri 14 olguda (%38.2), indirekt bilirubin değeri ise 17 olguda (%50) normal aralıkta idi. RDW değeri 21 olguda (%64.7) normalden yüksek saptandı. Sonuç: Megaloblastik anemide sıklıkla MCV ve indirekt bilirubin yüksekliği olmakla birlikte olguların önemli bir kısmında bu değerler normal aralıkta bulunabilir. Makrositoz ile seyreden aplastik anemi ve MDS’nin aksine megaloblastik anemide RDW normalden daha yüksek görülebilmektedir.

Objective: In this study we aimed to present the demographic, hematological and biochemical parameters of patients with megaloblastic anemia. Materials and Methods: 34 cases were included in the study. The age, gender, bone marrow biopsy results, complete blood count levels (haemoglobin, leukocyte, platelets, MCV, RDW), LDH, vitamin B12, folic acid, bilirubin levels were analyzed retrospectively. SPSS program was used for statistical analysis. Results: There were 24 female and 10 male cases. The mean value of age was 52 (17-91) years. All cases had anemia, were vitamin B12 deficient and in all cases LDH was above the normal range. MCV was in 14 patients (38.2%) and indirect bilirubin was in 17 patients (50%) between normal ranges. RDW value was higher than normal in 21 patients (64.7%). Conclusion: Although MCV and indirect bilirubin levels tend to be generally higher in patients with megaloblastic anemia, in a considerable amount of patients they can be between normal ranges. In contrast to MDS and aplastic anemia patients with macrocytosis, RDW levels are prone to be higher in megaloblastic anemia patients.

Amaç: İntrauterin inseminasyon (IUI) yapılan hastalarda ovülasyon indüksiyonu amacıyla kullanılan rFSH ile klomifen sitrat’ın gebelik oranlarına etkisinin araştırılması amaçlandı. Gereç ve Yöntem: IUI yapılan 102 siklus retrospektif olarak değerlendirildi. Ovülasyon indüksiyonu amacıyla komifen sitrat ve rFSH kullanılan iki gruptaki kadınların demografik özellikleri, tanıları ve tedavi sonuçları karşılaştırıldı. Bulgular: Her iki grupta benzer gebelik oranları tespit edildi. Klomifen sitrat grubunda periovulatuar endometrium 7 mm’den daha inceydi. İki grupta da, periovulatuar endometrium kalınlığı ile gebelik oranları ilişkisi benzerdi. Sonuç: Klomifen sitrat veya rFSH kullanımıyla birlikte IUI uygulanan kadınlarda gebelik oranları benzerdir. Preovülatuar endometrium kalınlığının 7 mm’den ince olan kadınlarda gebelik oranları değişmemektedir.

Objective: The aim of this study was to investigate the effect of recombinant follicle stimulating hormone (rFSH) and clomiphene used for ovulation induction in patients undergoing intrauterine insemination (IUI) treatment on pregnancy rates. Materials and Methods: The retrospective study included 102 menstrual cycles in which IUI treatment was performed. To achieve ovulation induction, clomiphene citrate and rFSH were administered in two distinct groups. The two groups were compared in terms of demographic characteristics, diagnosis, and treatment outcomes. Results: The two groups had similar pregnancy rates. In the clomiphene citrate group, periovulatory endometrium was thinner than 7 mm. The correlation between periovulatory endometrium thickness and pregnancy rate was similar in both groups. Conclusion: Application of clomiphene citrate and rFSH led to similar pregnancy rates in women undergoing IUI treatment. No difference was found in the pregnancy rates in women with a periovulatory endometrium thickness of <7 mm.

Amaç: Çalışmanın amacı kliniğimize gelen belli yaş grubundaki kadın hastalarda gebelik sayısı ve yaşın, çürük insidansı ile ilişkisinin DMFT indeksi kullanılarak değerlendirilmesidir. Gereç ve Yöntem: Kliniğimize dental tedavileri için başvurmuş, Van bölgesinde yaşayan 19-45 yaş arasındaki 313 gönüllü kadın hasta çalışmaya dahil edildi. Öncelikle hastalara çalışma hakkında bilgi verildi ve onayları alındı. Rutin radyografik ve klinik muayeneleri yapılan hastalara geçirdikleri gebelik sayısı sorularak alınan cevaplar, yaş bilgileriyle birlikte kaydedildi. Yaş ile gebelik sayısı ile DMFT indeksinin tüm öğelerinin ilişkisi irdelendi. Bulgular: Pearson korelasyon analizine göre göre, hem yaş ile toplam DMFT değeri arasında (r=0,92) hem de geçirilmiş gebelik sayısı ile toplam DMFT değeri arasında (r=0,995) pozitif yüksek korelasyon bulunmuştur. DMF öğeleri ile ilişki ayrı ayrı değerledirildiğinde gebelik sayısı ve dolgu sayısı arasındaki ilişki ile (r=0,013) yaş ile çürük sayısı arasındaki ilişki (r=0,082) istatistiksel olarak anlamlı bulunmamış, diğer bütün öğelerin yaş ve gebelik sayısı ile pozitif korelasyon gösterdiği belirlenmiştir. Sonuç: Artan yaş ve gebelik sayısı çürük insidansını DMF öğerleri için farklı düzeyde etkilemek koşuluyla artırmaktadır.

Objective: Aim of the study is to evaluate relationship between caries incidence, age and number of pregnancy in female patients at a specific range of age that visited our clinic. Material and Method: 313 volunteer female patients from 19-45 ages living in Van region that visited our clinic for dental complaints are involved in the study. Patients obtained information about the study and accepted to involve. After routine clinical and radiological examinations, DMF values, ages and number of pregnancies of the patients are saved as data. Relationship between age, number of pregnancy and all units of DMF index is investigated. Results: According to Pearson’s correlation analysis, total DMFT value had a high positive correlation between both age (r=0,92) and number of pregnancy (r=0,995). Individual analysis showed that except the relationship between number of pregnancy and number of filled teeth (r=0,013) and between age and number of decayed teeth (r=0,082); all units DMF have positive correlation between age and number of pregnancy. Conclusion: Age and number of pregnancy induces caries incidence providing different effects on the units of DMFT index.

Periton diyalizi (PD) son dönem böbrek yetmezliğinin tedavi seçeneklerinden biri olmakla birlikte, peritonit en önemli komplikasyonudur. Klebsiella pneumoniae sorumlu olduğu peritonit vakaları daha nadir görülmekle birlikte tedavisi daha güçtür. Dirençli suşlarının artmasına rağmen seftadizimle başarılı şekilde tedavisi yapılan Klebsiella Pneumonia peritonitini sunduk.

Peritoneal dialysis (PD) is one of the treatment options with end-stage renal failure and peritonitis is the most important complication. The peritonitis cases due to Klebsiella pneumoniae are rare and difficult to treat. We have presented a successfully treated Klebsiella pneumoniae peritonitis with application ceftazidime despite the increase in resistant strains.

Alfa 1 Antitripsin (AAT), karaciğer hücreleri tarafından sentezlenen bir glikoproteindir. Alfa-1 antitripsin eksikliği, çocukluk çağı karaciğer hastalıklarının ve erişkinlerdeki akciğer amfizeminin en sık görülen genetik nedenidir. AAT geni, 14q32.19 kromozom üzerinde yer almaktadır. En sık görülen eksik varyant PİZZ alleli olup AAT geninin 342. pozisyonunda glutamat yerine lizin gelmesi ile oluşur. Yaklaşık 10 yıldır kronik obstrüktif akciğer hastalığı öyküsü olan olgumuzda yaygın amfizematöz görüntüler ve AAT eksikliğini destekleyen laboratuar bulguları sonucunda ileri moleküler genetik inceleme yapılmıştır. Hastanın AAT geninde homozigot PİZZ alleli (mutant allel) tespit edilmiştir. Bu olgu sunumunda, klinisyenlere yardımcı olacak şekilde, AAT eksikliğinin tanısı ve tedavinin planlanmasında genotiplendirmenin önemi ortaya konulmak istenmiştir.

Alpha 1 antitrypsin (AAT) is a glycoprotein which is synthesized by liver cells. AAT deficiency is the most commonly seen genetic cause of childhood liver diseases and adulthood lung emphysema. AAT gene is localized on chromosome 14q32.19. The most common seen variant is PIZZ allele which is formed by inserting lysine instead of glutamate at position 342. Here, molecular genetic testing is performed for our case with chronic obstructive lung disease for 10 years. There were widespread emphysematous views and laboratory findings that support AAT deficiency. In our case, homozygote PIZZ allele (mutant allele) has been detected on AAT gene. In this case report, the importance of genotyping at the diagnosis and treatment of AAT deficiency is emphasized.

Hidrosefalinin tedavisinde ventriküloperitoneal şant en yaygın kulanılan cerrahi yöntemdir. Ventrikküloperitoneal şantın peritoneal kateterinin bağırsağı perfore edip anal yoldan protrüze olması nadir bir komplikasyondur. Eğer erken tanı konulmazsa, kateter yoluyla taşınan gastrointestinal floradan dolayı şiddetli ventrikülit ve en sonunda sepsis gelişebilir. Bu olguda Hidrosefali tedavisi için ventriküloperitoneal şant takılan 3,5 yaşındaki kız çocuğun 40 ay sonra şantın peritoneal kateterinin kolonu perfore ederek anüsten dışarı çıktığı bir olgu sunulmuştur.

Ventriculoperitoneal shunt is the most common method used in the treatment of hydrocephalus. Anal protrusion is a rare complication of ventriculoperitoneal shunt occurring after the perforation of intestinal system. If early diagnosis is not established, severe ventriculitis and sepsis may develop ascending infection from gasrointestinal flora migrating thorough the catheter. In the present case, we introduced a patient with anal protrusion of the distal part of a ventriculoperitoneal shunt caused by colon perforation 40 months after the surgery, in whom the catheter was removed by surgical intervention.

Aktinomikoz insanda servikofasiyal, abdominopelvik ve torasik bölgeleri etkileyebilen bakteriyel bir enfeksiyondur. Ağız florasının konak bakterilerinden olmasına rağmen predispozan faktörlerin etkisi ile patojenite kazanabilir ve farklı klinik tablolar gösterebilir. Bu olgu sunumuzda tekrarlayan tonsillit atağı ve hipertrofisi nedeniyle tonsillektomi yapılan ve postoperatif patoloji sonucu tonsiller aktinomiçes olarak raporlanan hastada postoperatif öksürük şikayetinin azaldığını tespit ettik. Kronik öksürük etyolojisinde tonsiller aktinomiçes patolojisinin de bulunabileceğini düşünmekteyiz. Bu makalede tonsiller aktinomiçes ile tekrarlayan tonsillit atağı ve kronik öksürük varlığı arasındaki ilişki vurgulanmıştır.

Actinomycosis is a bacterial infection in human beings that can affect cervicofacial, abdominal and thoracic areas. Despite being one of the host bacteria of the oral flora, it may gain pathogenicity by the effect of predisposing factors and may show different clinical pictures. In this case report, a decrease has been detected in the complaints of postoperative cough of the patient treated with tonsillectomy due to repeated episodes of tonsillitis and reported as tonsillar actinomycosis as a result of postoperative pathology. It is suggested that the pathology of tonsillar actinomycosis may be found in etiology of chronic cough. The relationship between the presence of chronic cough and repeated episodes of tonsillitis due to tonsillar actinomycosis has been discussed in this article.

Renal arter disseksiyonu, travma veya travma dışı nedenlerle oluşabilen nadir bir durumdur. Travma mekanizmasına bağlı olarak intimal yırtık ve arterin trombozu sonucu parsiyel veya total renal perfüzyonda bozulma meydana gelmektedir. Travma hastalarında bilgisayarlı tomografinin (BT) daha sık kullanılması ile tanı sıklığında artış olmasına rağmen arteriyel revaskülarizasyon, nefrektomi veya non-operatif tedavinin hangisinin optimum tedavi olduğu hakkında bir görüş birliğine varılamamıştır. Olgumuzda, künt travma sonucu acil servise gelen sağ pnömotoraks, karaciğer kontüzyonu olan çoklu travma hastasında BT’de sağ renal arter disseksiyonu saptanan ve nefrektomi uygulanan hastayı sunduk.

Renal artery dissection, is a rare condition diagnosed in trauma and non-trauma patients. Depending on the mechanism of trauma, disruption of partial or total renal perfusion is caused by intimal tear and arterial thrombosis. Although more diagnoses are made by commonly used computed tomography (CT) in trauma patients, there is controversy whether arterial revascularization, nephrectomy or non-operative therapy is the optimal management. In our case report, we presented a multi-trauma patient who applied to our emergency department with right side pneumothorax, liver contusion and right renal artery dissection and nephrectomy has been applied as the treatment.

Kronik Lenfositik Lösemi sık görülen bir B hücre neoplazisidir. Bu çalışmada, kliniğimizde KLL nedeni ile takip edilen yumuşak damak, uvula ve tonsil lokalizasyonunda KLL ye bağlı destrüktif lezyonu olan, medikal tedavi sonrası remisyona giren bir hastayı tartıştık. Tedavi sonrası nazofarenks ve yumuşak damakta adezyon ve hava pasajının engellendiğini tespit ettik. Bu vakanın literatürde nadir rastlanan bir durum olması nedeni ile burada sunmak istedik.

Chronic Lymphocytic Leukemia is a common B-cell neoplasia. This study discusses the case of a patient treated in our clinic due to CLL with destructive lesion in the localization of soft plate, uvula and tonsils induced by CLL who has been in remission after medical treatment. It has been determined that adhesion and air passage through the nasopharynx and the soft palate are blocked after the treatment. It has been presented because this case is a rare situation in the literature.

Stenotrophomonas maltophilia dirençli nazokomial enfeksiyonlara neden olabilen aerob, nonfermantatif Gram negatif bir basildir. Beta-laktamaz, aminoglikozit asetil transferaz ve eritromisini inaktive eden enzimleri ve aktif pompaları kodlayan genleri nedeni ile S. maltophilia birçok antibiyotiğe intrensek olarak dirençlidir. Bu nedenle tedavide birçok direnç sorunuyla karşılaşılmaktadır. Olgumuzda 8 yıldır her iki kulağında akıntı ve işitme kaybı olan 52 yaşındaki bayan hastanın yapılan sağ kulak kültüründe dirençli Stenotrophomonas maltophilia izole edildi. Bu olgu çoğul direnç gelişimi gösteren ve özellikle nozokomiyal enfeksiyonlarda giderek ön plana çıkan Stenotrophomonas maltophilia suşlarının, nozokomiyal infeksiyonlardaki rolünü araştırmak ve antibiyotiklere direnç durumunu ortaya koymak amacıyla sunulmuştur.

Stenotrophomonas maltophilia is an aerobe, non-fermentative Gram negative basil which can cause resistant nosocomial infections. S. maltophilia is more resistant rather than many antibiotics due to its genes which code enzymes and active pumps which inactivate beta-lactamase, aminoglycoside acetyl transferase and erythromycin. Thus, several resistance problems occur in treatment. In our case, in the right ear culture of 52 years old female patient who has flix and hearing loss in both of her ears for 8 years; resistant Stenotrophomonas maltophilia was isolated. This case is presented in order to research the role of Stenotrophomonas maltophilia strains that come into prominence gradually in especially nosocomial infections and infections that show multi-resistance development and thus to present the resistance situation to antibiotics.

Koanal polipler nadiren görülmekle beraber çok nadir olarak disfaji ve dispne kliniği oluşturular. 21 yaşındaki kadın hasta, disfaji nedeni olan etmokoanal polip tanısıyla literatür eşliğinde sunulmuştur. 21 yaşında kadın hasta 3 aydır var olan disfaji şikayeti ve boğazda kitle hissi ile kliniğimize başvurdu. Endoskopik muayenede sağ orta konka posteriorundan kaynaklanan ve orofarenkse uzanan polipoid kitle saptandı. Sınırlı endoskopik sinüs cerrahisi ile kitlenin posterior etmoid hücrelerden köken aldığı görüldü ve posterior etmoidektomi ile birlikte total eksizyon uygulandı. Disfaji nedeni olan etmokoanal polip oldukça nadir görülen bir durumdur ve disfaji ayırıcı tanısında koanal polipler akılda tutulmalıdır.

Choanal polyps are rarely seen and they rarely comprise clinical signs of dysphagia and dyspnea. 21-year-old female patient with the complaints of dysphagia caused by ethmochoanal polyp was presented and discussed with the literature. 21-year-old female patient who had dysphagia and feeling of mass in the throat for 3 months was admitted to our clinic. Endoscopic nasal examination revealed polypoid mass originating from the posterior side of middle turbinate and extending to the oropharynx. In treatment, patient underwent limited sinus surgery and polypoid mass was totally excised by posterior ethmoidectomy. Ethmochoanal polyps is an extremely rare cause of dysphagia and choanal polyps should be kept in mind in the differential diagnosis of dysphagia.

Kifoskolyoz yaşla birlikte artan progresif bir hastalıktır. Gelişimsel vertebra bozukluklarının neden olduğu spinal bir segmentin arkaya ve yanlara anormal açılandığı sık görülmeyen bir deformitesidir. Bu sunuda, sol femur başında kırık nedeniyle opere edilen ileri derecede kifoskolyozlu ve kardiayak aritmileri olan bir bayan olguda uyguladığımız spinal anestezi deneyimimizi sunduk. Kifoskolyozlu yaşlı bir hastada spinal anestezi uygulamasının hemodinamik ve solunumsal komplikasyonların azaltılması ya da önlenmesi için genel anesteziye iyi bir alternatif olabileceği kanısındayız.

Kyphoscoliosis is a progressive disease advancing with age. It is a rare developmental deformity caused by abnormal drop of the back and sides of the spinal vertebral segment. In this presentation we present our experience of spinal anesthesia in a female patient with severe kyphoscoliosis and cardiac arrhythmias who was operated due to left femoral head fracture. We believe that spinal anesthesia in an elderly patient with kyphoscoliosis is a good alternative to general anesthesia for reduction or prevention of hemodynamic and respiratory complications.

Nöral tüp defektinin büyük çoğunluğunu oluşturan anensefali ve spina bifida en sık görülen konjenital malformasyon grubudur. Etyolojisi tam bilinmemekle beraber genetik ve çevresel faktörler suçlanmaktadır. Anensefalik olguların %65'i intrauterin hayatta ex olur. Anensefalinin antenatal tanısı gebeliğin terminasyonunu gerektirir. Bu fetuslar genelde doğumu takiben ilk 24 saatte ölürler. Bu yazıda nadir görülen ve mortalite beklenen anensefalik bir olguda karşılaştığımız beklenmeyen taburculuk halini, nöral tüp defetlerinde folik asidin önemi eşliğinde sunmayı amaçladık.

Neural-tube defects, anencephaly and spina bifida, constitute one the most common congenital malformation of the group. The etiology of neural tube defects is largely unknown, but genetic and environmental factors are being investigated. 65% of anencephalic cases are ex during intrauterine life. The antenatal diagnosis of anencephaly requires the termination of pregnancy. These fetuses usually die in the first 24 hours after birth. In this article we present a case of anencephaly and neural tube defect with expected mortality but being discharged, focusing on the importance of folic acid.

Zor hava yolu yönetimi anestezistler için önemli bir sorundur. Sıklıkla, ameliyathanelerde ve hastane dışı travma olaylarında görülmektedir. Entübasyon güçlüğünü önceden belirlemek için bazı testler mevcuttur. Önceki anestezi deneyimlerinin sorgulanması, laringoskopik değerlendirme, sterno-mental mesafe, ön mandibular bölge anatomisi, başın ekstansiyon derecesi, radyolojik inceleme, bilgisayarlı görüntüleme kullanılan bazı yöntemlerdir. Bu yazıda nadir karşılaşılacak bir durum olan tiroidektomi sonrası ductus torasikus yaralanmasına bağlı karşılaştığımız zor hava yolu deneyimimizi paylaştık.

Difficult airway management is a major problem for the anesthesiologist. It is often observed in the operating rooms and outside hospital trauma patients. Some tests are available to pre- determine the intubation difficulty. The questioning of previous anesthetic experience, laryngoscopic evaluation, sterno-mental distance, anterior mandibular region anatomy, the extension degree of the head, radiological examination, computerized imaging are some of the methods used. In this article, we shared our difficult airway experience that we encountered, depending on ductus thoracicus injury after thyroidectomy.

Endotrakeal entübasyon, yoğun bakım ünitelerinde solunum yetersizliği olan hastalarda yapay hava yolu desteğini sağlamak amacıyla sıklıkla uygulanmaktadır. Hastanın entübe edilmesine neden olan tıbbi durumun düzelmesi ile birlikte, endotrakeal tüp çıkarılmalıdır. Ancak, bazen tıbbi nedenler dışında zamanından önce endotrakeal tüp çıkarılmakta ya da çıkmaktadır. Planlanmamış ekstübasyon olarak tanımlanan bu durum, hasta bakım kalitesinin ve hasta güvenliğinin önemli bir göstergesidir. Hastanın yakın izleminden ve bakımından sorumlu olan yoğun bakım hemşiresinin planlanmayan ekstübasyonun önlenmesinde önemli rolleri bulunmaktadır.

Endotracheal intubation is frequently administered to patients with respiratory failure in intensive care units in order to provide patients with artificial ventilation. Following the recovery from the medical situation that requires the intubation of the patient, the endotracheal tube should be removed. However sometimes it is removed deliberately or accidentally in an untimely manner and outside medical reasons. This situation, which is defined as unplanned extubation, is an important indication of patient care quality and patient security. Intensive care nurses who are responsible for the close observation and care of patients have important responsibilities in preventing unplanned extubation.

Kronik Tromboembolik Pulmoner Hipertansiyon akut pulmoner embolinin nadir görülen ancak önemli mortalitesi ve morbiditesi olan bir komplikasyonudur. Pulmoner vasküler yataktaki yüksek rezistansa karşı çalışan sağ ventrikülde ilerleyici dilatasyon ve disfonksiyon gelişir. Nonspesifik bulgu ve semptomlardan dolayı tanı gecikir. Ana tedavi yöntemi cerrahidir ve pulmoner tromboendarterektomi olarak isimlendirilir. Pulmoner endarterektomi adaylarını belirleme komorbidite ve prognoz açısından önemlidir. Pulmoner Arteryel Hipertansiyon modifiye ajanlarının kullanımı fonksiyonel kapasite ve hemodinamiği kısa vadede iyileştirebilir ancak KTEPH’de mortalite hala yüksektir. Perkütan pulmoner anjioplasti kullanımı, PTE için uygun olmayan hastalarda hemodinamik ve semptomatik iyileşme sağlayabilir.

Chronic thromboembolic pulmonary hypertension is an uncommon complication of acute pulmonary embolus, with serious mortality and morbidity. Right ventricular dilatation and dysfunction develops against the high resistance in the pulmonary vascular bed. Because of presenting signs and symptoms are nonspecific the diagnosis delays. The diagnostic evaluation confirms the diagnosis of CTEPH. The mainstay of therapy is surgery, namely PTE. Use of pulmonary arterial hypertension modifying agents may improve hemodynamics and functional capacity but their role is yet to be determined and mortality is high. The use of percutaneous pulmonary angioplasty may improve hemodynamics and functional capacity in patients who are not surgical candidates.

Tıpta son zamanlardaki gelişmeler ile değişik özelliklerdeki kalıcı kalp pillerinin, ritim bozukluklarının radyo frekans ve krioablasyon yolu ile tedavilerinde sağ atriyum önemli rol oynamaktadır. Bu yazıda yukarıda özetlenen girişimler için anahtar rol oynayan sağ atriyumun anatomisini ve sağ atriyum yapılarının bu işlemler yapılırken önemi konusunda bilgiler vermeyi amaçladık.

Right atrium plays a key role in medical situation such as implantation of permanent heart pacemaker with variant feature, percutaneous closure of atrial septal defect and radio frequency and cryo ablation used for rhythm disturbance with current development in medicine. In this paper, we aim to provide information about the importance of anatomy of the right atrium and right atrium structure that plays a key role for these processes.